گذشته پرافتخار

اسمش را نمی‌دانم. رنگش و موقعیت‌ قرار‌گرفتنش روی سقف آن عمارت توجهم را جلب کرد. #خودروی_قدیمی سرخرنگی را می‌گویم که مانند پیرمرد [بلکه هم پیرزن] کنجکاوی گردن کشیده و کنجکاوانه، خیابان پیش رو را می‌کاوید؛ گیرم یک چراغ آن هم ناقص بیش نداشت و قرائن نشان می‌دهد موتورش را پیشتر برداشته‌اند و این #تن_نحیف اما پرسابقه را آن بالا نهاده‌اند. مرا ناخودآگاه بیاد مسن‌ترهایی می‌انداخت که در دوران کودکی‌ام از خاطرات و مشاهداتشان در زمان جنگ جهانی دوم که همسن و سال آن هنگام من بودند می‌گفتند. یک جورهایی شبیه #دایی‌_جان_ناپلئون و ماجرای #نبرد_ممسنی اش، البته در قد و قامت واقعی‌تر و باورپذیرتر.
شاید تصور کنید این نماد رانندگی قدیم را بالای مکانی مرتبط با خودرو گذاشته‌اند؛ اما نه! کمی دقت کنید. بیشتر، بیشتر،...، متوجه شدید؟ بله، درست است؛ اینجا یک #کافه است. محلی برای دورهمی که گویا بیرونش را اینگونه #نوستالوژی_طور در آورده‌اند. هرچند روز تعطیل بود و کافه هم بسته و نتوانستم داخلش را هم ببینم؛ ولی حدس می‌زنم بدانم داخلش چگونه بوده‌است. بقول معرف "رنگ رخساره خبر می‌دهد از سِرّ درون!"